Hayvan Mezarlığı

Son yıllarda evlerde evcil hayvan beslenmesi oldukça arttı. Aslında millet olarak evcil hayvanlara karşı çok eskilerden beri bir sempatimiz var. Eskiden neredeyse her evde yük taşımak için at ya da eşek, onlara yoldaş olsun diye köpek, her evin içinde veya bahçesinde kedi, yine evin önünde veya bahçelerinde tavuklar, horozlar olurdu.

Evler yapılırken kuşların barınacağı yerler, sokaklarda sokak hayvanları ve kuşların su içmesi için suluklar yapılırmış. Biz böyle hayvansever bir kültürden geliyoruz.

Değişen hayat şartlarına göre şimdi evlerimizde özellikle kedi ve köpek başta olmak üzere değişik türde hayvanlar besliyoruz. Bunların içinde özellikle kedi ve köpeklerle aile bireyleri arasında müthiş bir sevgi bağı oluşuyor. Onlar zamanla ailenin diğer bireyleri gibi oluyor. Yokluklarında özleniyor ve aranıyorlar.

Şu anda evimizde Şeker adında 12 yaşında bir kedimiz ve bir de Kaju adlı 3 yaşında köpeğimiz var. Kapıyı açtığımda beni hoş geldin diye miyavlayarak Şekerimiz karşılar. Kaju balkondan hoş geldin ben de buradayım diye kendine özgü sevgi sesiyle havlar. Evdeki bireylerin neye ihtiyacı var ve karşılanırsa onların da neye ihtiyacı varsa eksiksiz karşılanır.

Bundan önce Maya adında Golden bir köpeğimiz vardı. Köpek diyorum ama inanın köpekten öte bir hayvandı. Onunla 9 yılımızı birlikte geçirdik. Bu süre içerisinde ne diyeceğimizi bilir, ne yapacağımızı anlar ve ona göre davranırdı. Köpeklerden korkan nefret edenlere bile kendini sevdirdi. Kavaklıkta onunla yürüyüş yaparken bir de kendimize bir görev edinmiştik. Hayatında hiç köpek sevmemiş, köpeğe hiç dokunmamış her ay en az 10 kişiye bu zevki tattırmaktı. Bunu büyük bir zevkle başardık.

9 yılın sonunda sara hastalığına yakalandı ve sara nöbetleri geçirmeye başladı. 3 gün üst üste nöbetlere dayanamadı ve 4 saat süren son nöbetinde öldü. Aileden herhangi biri öldüğünde ne hissettiysek ailece aynı duyguları hissettik. Çok büyük bir acıydı. Tarif edilemez.

Maya’nın nöbeti gece tuttu. Hiçbir veterinere ulaşamadık ve elimizden hiçbir şey gelmedi. O da çok büyük bir acı ve çaresizlikti. Bu olaydan sonra gazetede haberler yapıldı, veterinerler derneğine yazdım, valiliğe yazdım, şehrimizde artık neredeyse her evde bir kedi bir köpek var. Nöbetçi veterinerlik uygulansın diye ama ne yazık ki hayvanseverler olarak gerekli desteği bulamadık.

Hep düşünmüşümdür. Kedi ve köpeğimiz öldüğünde ne yapacağız. Yani ölüsünü ne yapacağız. Bir yere götürüp gömsek nereye gömeceğiz. Ormana gömsek orada yabani hayvanlar çıkarıp yer mi, gibi. Belediye ilgilenir mi, ilgilense onlar ne yapıyor?

Maya veterinere götürürken yolda öldü. Veteriner belediyeye haber veriyoruz gelip alıyorlar, dedi ve orada bıraktık. Ama hala ne yaptıklarını merak ediyorum!

Şehitkamil Belediyesinin yaptığı örnek Köpek Parkına Kaju ile sık sık gidiyoruz. Ben yürüyüşümü yapıyorum. Kaju da ya kendine arkadaş buluyor oynuyor ya da benimle yürüyor.

Geçen gün bir hayvansever bir kampanya başlattım katılmak ister misiniz, dedi. Nedir dediğimde Gaziantep’te bir “Hayvan Mezarlığı” olsun istiyorum, dedi. Çok güzel bir kampanya tabi ki desteklerim ve seni de canı gönülden kutluyorum, dedim. Bu hayvansever Hanımefendi İpek ŞAHİN kendisini kutluyorum. Başlattığı imza kampanyasını da desteklemek için ne gerekiyorsa yapacağım.

Türkiye’de çok fazla yaygın bir uygulama olmadığını biliyorum. Ama birçok konuda öncü olan şehrimiz bu konuda da neden öncü olmasın. Gerçekleşirse hayvanseverlerin çok önemli bir ihtiyacı karşılanmış olacak. Özellikle de Büyükşehir Belediye Başkanımız Fatma Şahin’e çok yakışır.