Yarın bayram mış !

Ramazan Bayramı’na ulaştık çok şükür.

Bayram geldi gelmesine de daha önceki yıllarda gördüğümüz, yaşadığımız, alıştığımız o heyecan, o telaş maalesef yok.

Depremde kaybettiğimiz binlerce can, yıkılan evler, enkaza dönen şehirler bayramı buruk yaşamamıza neden oluyor.

Çarşıya çıkıyorum bir sessizlik, evlerde bir cansızlık…

İnsanlarda bir şevksizlik var.

Gaziler caddesi, Suburcu, Mütercim Asım  daha sessiz.

Caddelerde çarşılarda O bildik kalabalıklar, kalımlarına yayılan işportacılar görünmüyor.

Tatlıcılar, şekerciler, kolanyacılar, kahveciler  önünde görmeye alıştığımız o tatlı alışveriş de   yok.

Oysa bayram gelmeden günler öncesinde evlerde yuvalamalar yuvalanır, envayi çeşit yemekler hazırlanırdı.

Kolonya, şeker, tatlı, kurabiye kaygısına düşülür…

Evlerden sokaklara bayram için hazırlanan tatlıların, sütlülerin, tuzluların  kokusu  yayılırdı.

Çarşı Pazar çocukların sesleriyle yankılanır, bayramlıkları alınan çocukların mutluluğu yüzlerinden okunurdu.

Mezarlıklar ziyaretçilerle dolar taşar, insanlar yakınlarının kabirlerini ziyaret eder, temizler Kur’an okuturdu.

Ailelerinden uzakta olan çocuklar bayramı aileleriyle birlikte geçirmek için akın akın Antep’e koşarlardı.

Oysa   geçmişte gördüğümüz yaşadığımız pek çok şeyi bugün göremiyoruz.

Maalesef pek çok kişi bayramın ne olduğunu unutmuş, akın akın  tatile gidiyorlar. Şehri terk ediyorlar.

Çocukluk günlerimizde yaşadığımız bayramları hatırladıkça, göz pınarlarımda akmaya hazır yaşlar bekliyor, yüreğim daralıyor.

Milyonarca insan arasında koca şehirde kendimi yalnız, kendimi mahzun, kendimi kolu kandı kırık hissediyorum.

Yarın bayram mış!...

El öpülmeyen, çocukları sevindirmeyen, ikramsız, iltifatsız, misafirsiz, muhabbetsiz, akrabasız, konu komşusuz bayram mı olur?

Bunları görünce ne çok şeyi yitirdiğimi anlıyor, kendimi   yalnız, yoksul ve mutsuz hissediyorum?

Herkesin Ramazan Bayramınızı en içten duygularımla kutlar, bayramı bayram gibi yaşamalarını dilerim.