TUTUNAMAMAK!

İnsan ait olmadığı insanın yatağında sürgündedir. Ve ait olmadığı insanın hayatında rehindir...’ diyor şair.
Öyle ki, İnsanız konuşmak istiyoruz ama bir insanla ama bir canlıyla.
Öyle ki dışa vurunca hisleri olmuyor susuyoruz ve içimizde büyüyor dilimize hakim olamayan kelimeler
sonra mı sonra içimizde konuşuyoruz aitsizliğimizi…
Tutunamıyoruz zamandan arta kalan kışa yaza sonbahara mevsimsiziz yani ait olmadığımız odalarda. Güz yarası sarıyor çehremizi bir de dil yarası içimize akıttığımız kanın asıl acısı…
Tutunamıyoruz eşyalara bir sahiplik duygusuyla. Ait olmadığımız huzur aşındıran kapı gıcırdılarına.
Ne çok özlüyoruz sarılmayı, yanımızda olmasını isteğimiz kişilerin elini tutmayı, destek olmayı, dert dinlemeyi, dert anlatmayı, derdinden anlayanı degil mi? Küçük bir kedi misali merhametli bakışlarla saçımızın okşanmasını, sebepsiz sorgusuz sualsiz, menfaat gütmeden sevilmeyi. Bunları yazarken bile iç geçirmeyi. Özledim demenin ayıp olduğu, koşulsuz sevginin yokluğunu yaşadığımız bir dönemden geçip gidiyoruz, içimizde kopan fırtınalara inat dışımız ıssız bir ada gibi. Kendimizi atacak bir yer ararken sıkışıp kalmış gibiyiz. Gönlümüzün balkonuna çıksak da arada bir yine de tam rahatlayamıyoruz. Hayat bir su gibi akıp gittiğinden belki de adım attığımız yerler kayıyor ayağımızın altından çoğu zaman, uzattığımız eller boş kalıyor, susuzluğunu çektiğimiz, kurak yüreğimizi serinletecek ne varsa kursağımızda kalıyor, bazen bilerek bazen de bilmeden başımızdan geçen aksilikler gideceğimiz yolu değiştiriyor. Kısacası neye niyet etsek, kime gönül versek yeni bir yara olarak ekleniyor ömrümüze, ağacından kopmuş bir yaprak gibi adeta çabalıyoruz ama TUTUNAMIYORUZ..